اشعار

این بار آخر است منم روبه روی تو            تو سوی من نشستی من هم به سوی تو

کفراست کفر اگر که بهشت آرزو کند            وقتی نشسته زینب تو پیـش روی تو

در قتلگاه بود و به دستش سپر نداشت            یعـنی برای جـنگ تـوانی دگر نداشت
جـسم تمام اهل حرم را به خـیـمه برد            اما برای یـاری خود یک نـفـر نداشت

و الـشّـمـر جـالـسٌ نـفـس انـبـیا گرفت            خورشید تیره گشت و دوباره هوا گرفت

دارد تمام عـرش خدا می‌خـورد زمین            و الشمر جالسٌ همه عـالم عـزا گرفت

از دست مهربان شما هر که نان گرفت            بـالای دست حاتـم طایی مکـان گرفت

عرض نیاز پیش کریمان درست نیست            باید همیشه دست به روی دهان گرفت

 پخش سبک۱                      ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تــمــامِ هــسـت زیــنـب            روی از دست زینب (۲)

برادر جـان، غـم هجـران، زده اینـسان، به قـلب من شراره

ناله بزن؛ با ناله از گودال لشگر را ببر           زینب بیا، این شمر با پا رفته منبر را ببر

چون مادر خود بر کمر چادر ببند ای شیر زن           از زیر دست و پای این مردم برادر را ببر

نه تـنهـا زخـم‌ها بی‌الـتـیـام است            حـدیـث غـربت او نـا تـمـام است

مــیــان قــتــلـگــاه افــتــاده امــا            نـگـاه آخـرش سـوی خـیام است

لشـکـری آمده تا سـهـم غـنـیمت بـبرد            از تنی غرقه بخون، جامه به غارت ببرد

از سـراشـیـبی گـودال سـرازیـر شدند            با هم از بختِ بد غـائـله درگـیر شدند

هل من معین بی‌کسی‌اش تا شنـیده شد            رنگ جـمال پـرده نشیـنان پـریـده شد

تا شاه بی‌رمق شد و افـتاد روی خاک            افـسار گـرگ های حـرامی دریـده شد

عطش افتاده به جانم جگـرم می‌سوزد            هستی‌ام ز آتش غم‌ها به برم می‌سوزد

در من از سوز عطش تاب سخن گفتن نیست            دهنم خشك و دلم خون، جگرم می‌سوزد

در معرض گرما به تماشا بدنش را            حتی ز تنش برد کسی پیرهـنش را

بر نِی سر او جالس و بر تیرهٔ صحرا            کردند رها، از سرِ تحـقـیر تنش را

ای شاه سر بُریـده عزیز خـدا حسین            این سرزمین گرفته شمیم تو را حسین

این خاک بوی خون گلو را گرفته است            این سرزمین برای تو شد خون بها حسین

مـصـحـف آیـه آیـه‌ام، آیـۀ پــاره پــاره‌ام           زخـم تن تو هم عـدد با غـم بی شماره‌ام
اشک دو دیدۀ ترم وقف گلوی خشک تو           خون گلوی خشک تو می چکد از نظاره‌ام

ای هـمـۀ عـمـر من لحـظـۀ دیـدار تـو            تـنـد مـرو تا کـنـم جان خود ایـثـار تو
با چه دلی می بری از من مظلومه دل            ای که دلـم از ازل بـوده گـرفـتـار تـو

رَوی به جانب لشگر برو خداحافظ            که نیست چارۀ دیگر برو خداحافظ

برو ولی کمی آهـسته تر برادر جان            چو جان ز پیکر خواهر برو خداحافظ

قـدم قـدم ز حـرم میـشوی جـدا برگرد            بدون خواهر خود میروی کجا برگرد

به پای تو همه گـیسوی من سفـید شده            نزن به سیـنۀ من دست رد اخا برگرد

در یـورش آن سپـاه بر تو چه گـذشت            بی یـاور و بـی پـنـاه بر تو چه گـذشت

لـشگـر هـمه سـوی تو هـجـوم آوردند            در گـودی قـتـلگـاه بر تو چـه گـذشت

نگاه کردن اشک تو خواهرم سخت است            صبور باش که این حرف آخرم سخت است

دگـر زمـان جـدایـی شـده، دعـایــم کـن            سفر بدون تو ای یار و یاورم سخت است

ای روح من، بـرادر با جـان بـرابـرم            آهـسـتـه تـر بــرو ز بَـرِ مـن بـرادرم

چشمان من بدون تو بی نـور می‌شوند            ای نور دیدگان مـرو اینگـونه از برم

از دودِ آه؛ آیـنـه هـا تــار مـی‌شــود            تو می‌روی و حالِ دلم زار می‌شود

پـنجـاه سـال دل نگرانیِ من گذشت            دنیایِ بی تـو بر سـرم آوار می‌شود